SELVİNAZ EBE
Emirdağ’ın Selvinaz Ebesi.
Selvinaz Ebe hatırı sayılır sözü dinlenir bir kimsedir,
Feleğin çemberinden geçmiş,
Esnek bir kişiliğe sahiptir.
Güngörmüş, çile çekmiş bir kadın olduğu,
Her halinden bellidir Selvinaz Ebe’nin.
Herkesin sakalına göre vurur tarağı.
Her zaman birebir konuştuğu kişiye önem verir,
Bir öncekini sallar gitsin.
Karşısındaki muhatap, her kimse çok önemlidir,
Kıskıvrak bağlar kendisine.
Çevresindeki insanlara göre özellikli birisidir Selvinaz Ebe,
Halkın derdine devadır,
Kimin ne derdi varsa ona gelir.
Başı ağrıyan ona gelir,
Nazar değen, midesi ağrıyan ona gelir,
Hem konuşur, hem okur Selvinaz Ebe.
Yüreği kabaranın hafakanını bastırır.
Başı sıkışanın derdine devadır,
Çocuğu olmayanlar fal baktırır Selvinaz Ebe’ye.
Gönlüne göredir söylediği sözler umutlanır garibanlar.
Selvinaz Ebe’nin hiç çocuğu olmamıştır,
Bunu düşünmek bile istemez ona gelen fukara,
Hâlbuki “kelin ilacı olsa başına sürer” derler,
Kimse aklına bile getirmez böyle bir şeyi.
Huzursuzlar ona gelir, mutsuzlar ona,
Aslında kendisi mutsuzdur Selvinaz Ebe,
Ama başkalarına umut dağıtmakta mahirdir.
Kimilerine iyi geçinmesi için öğüt verir,
Kimilerine de hemen ayrılmasını söyler.
Herkes kendi payına düşeni alır.
Bir şeyi çalınan ona gelir,
Doğacak çocuğunun oğlan olmasını isteyen ona gelir,
O da kişinin nabzına göre verir şerbeti.
Av, avucuna düşmüştür bir kere,
İstediği gibi oynatır.
Kırk bakla atar, başlar fal bakmaya,
Benim elim değil Fadime Ana’mızın eli der.
Söyler düşündüklerini,
Attığı tutarsa gelsin hediyeler, gitsin rağbetler.
Keyfine diyecek yoktur.
Ya tutmazsa, o zaman da tatlı dille gelecek sefere vaat eder,
“Tatlı dil yılanı deliğinden çıkartır” işte öyle bir şey,
Güzel sözlerle işi tatlıya bağlar umudu bir sonraya.
Umuttur Selvinaz Ebe, fakire, fukaraya.
Kiminin elinde çıkısı, kiminin cebinde parası,
Biri gelir, diğeri gider.
Selvinaz Ebe çoğu zaman avlu kapısının önünde oturur,
Kimi zaman duvar dibinde ağırlar misafirlerini.
Zira ev halkı bu durumdan pek de memnun değildir,
Ama ne yapsınlar bu hal Selvinaz Ebe’nin işidir,
Döndüremezler gittiği yoldan,
Selvinaz Ebe’ye göre halka hizmettir yaptığı iş.
Evlenmek isteyen ona gelir,
Boşanmak isteyen ona gelir.
Rüya gören ona yorumlatır.
Dertlere dermandır Selvinaz Ebe,
Herkese anlayacağı dilden konuşur.
Kimseyi zorla çağırmamıştır huzuruna,
Kimseye ucu telli davetiye göndermemiştir.
Daha ne yapsın Selvinaz Ebe herkes kendisi gelir ayağına,
Bana bir bakla at, bana bir fal bak diyen kapısındadır,
İtibar çok olunca o da kendisini Lokman Hekim zanneder.
Çıbana yumurtayla sabundan dolaz yapar,
Yaraya şifalı otlardan sargı sarar.
Sonra kırk bakladan fal bakar,
Gelecek günlerin nasıl olacağını söyleyebilmek için,
Başlar baklaları çekmeye, üç beri, beş öte.
Çift gelirse şöyle tek gelirse böyle der.
Rahatlatır hastasını,
Düşmanı sepete koyar,
Müşterisini gül bahçesine,
Ne yapsın Selvinaz Ebe,
İnsan kazanmanın yolu böyledir,
Kuralı o koymamıştır.
Bir bakıma yöre kültürüdür,
Varsa yaptığım işi yapacak, hodri meydan der.
Fakat kimse karşısına çıkamaz,
O da işini bildiği gibi devam ettirir.
Zaman içinde Selvinaz Ebe’nin yaşı hayli ilerlemiştir,
Beli, iki büklümdür, yine de devam eder fal bakmaya.
Rahat bırakmazlar ki dinlensin.
Bu minval üzere uzun yıllar yaşayan Selvinaz Ebe,
Ömrünün doksanlı yıllarında yatalak olmuştur,
Artık şaşaalı günleri geride kalır,
Yıllarca kapısını aşındıranlar ortalıkta görünmez olurlar,
Yanına geleni, halini soranı yoktur.
Yedi, sekiz yılı yatakta geçer,
Gözleri hep kapıdadır,
Birileri yanıma gelir de laflanır mıyım diye,
Bakar durur.
Böyledir dünyanın hali,
Bugün var olan, yarın yoktur.
Selvinaz Ebe de herkes gibi,
Vakti geldiğinde Hakk’ın rahmetine kavuşur,
Rabia Barış
0 yorum:
Yorum Gönder